Werkvakantie in Roemenië

Lieve mensen,

Ik ben 16 dagen mee met een groep uit Zwolle e.o. naar Roemenie en heb ook van verschillende mensen spullen meegekregen voor o.a. het weeshuis waar wij voor de kinderen een recreatief programma opzetten en bij het verpleeghuis worden deze weken 2 pergula's gebouwd.

Verschillende mensen hebben mij spullen meegegeven en ik zal jullie na de reis ook een link doorgeven met foto's zodat je kunt zien waar je spullen terecht zijn gekomen. Dat het goed terecht gekomen is, is zeker!! Dus nogmaals hartelijk dank!!!

Elke dag wordt er een verslagje geschreven en op de site van de werkgroep geplaatst: www.stinskerkbouwt.nl Vandaag heb ik (samen met Bastiaan de organisator) een stukje geschreven:


Smoezelige gezichtjes, kapotte kleding, een jongen met een meisjesshirt, snotneuzen en knipjes die ze gisteren kregen her en der verspreid in het haar..... Zo haalden wij vanmorgen rond 10:00 uur met 4 auto's ca. 50 kinderen bij het lyceum op voor een dagje uit in de natuur. Behalve Jan ging de hele groep mee om samen met de kids allerlei spelletjes te gaan doen. Voor de oudere kinderen (van het weeshuis) was een smokkelspel uitgezet, voor de jongere kinderen een soort van circuit met diverse spelletjes als snoephappen, zaklopen etc.

De kleinste kinderen krijgen normaal 3x per dag eten op school (van 10:00 - 19:00uur), aangezien zij uit hele arme gezinnen komen en zo kan er zekergesteld worden dat zij eten krijgen... Het ontbijt liep alleen enige vertraging op, zodat ze deze dag begonnen met uitgebreide lunch. We hebben niemand horen klagen... Zo ja, hadden wij het toch niet verstaan Startend met diverse liedjes met bewegingen en gebaren, kon de dag voor de jongsten al niet meer stuk. De oudere kinderen vermaakten zich in het bos met het smokkelspel en gingen 's middags voetballen en ontfermden zich over de kleinere kinderen, wat ons allen erg goed deed om te zien. Liefde geven is voor hen geen probleem, ondanks dat ze uit situaties komen die wij ons niet eens kunnen voorstellen. Maar waarschijnlijk doordat ze zo goed worden opgevangen, kunnen deze kinderen wel liefde en aandacht geven. Iets om dankbaar voor te zijn!

En de kleinere kinderen zijn dan ook echt schatjes: ze springen op een gegeven moment bovenop je, willen gedragen worden, hangen aan je armen. Kortom genieten van alle aandacht die ze krijgen. Geweldig om te zien en nog mooier om te kunnen doen. Je realiseert je dat deze kinderen een totaal ander leven hebben, maar af moeten wachten wat ze te eten krijgen, af moeten wachten wat de toekomst voor hen in petto heeft.... Hoe geweldig is het dan om met zo'n klein beetje moeite een geweldig leuke dag voor ze in elkaar te zetten...

Voldaan keerden wij over het hobbelpad langs het bos weer terug naar het verpleeghuis waar wij een vrolijke Jan ontmoetten die een dag lekker had gewerkt met 2 jongens uit Enter die via een stichting ook veel goed werk verricht in Roemenie. Dezelfde taal (dialect) werd gesproken en dit zorgde er mede voor dat de heren zich prima met elkaar vermaakt hadden. Ik moet zeggen dat het mij ook goed deed om even iets uit mijn eigen regio te horen en te praten met andere 3 heren die deze reis voor hen geregeld hadden. 't Doet toch goed om zo ver van huis je eigen taaltje te horen en te horen ohhhhhh, ben jij dan die en die etc. Het tegelwerk ligt onder en voor de prieeltjes, alleen het dak (incl dakleer) en de boei moet nog gemonteerd worden op de 2e en dan is het klaar. Er is veel werk verzet! We werden alweer opgewacht met een lekkernij van Cathy en namen daarna afscheid van de Enterse heren. Om 18:00 uur staat het eten weer voor ons klaar, wat wij vanavond buiten willen gaan nuttigen onder een prieel.

Wat wordt er goed voor ons gezorgd!

Een lieve groet uit Roemenië,
Dinja!