Reisverslag deel 2: werkvakantie en thuiskomst!

Lieve mensen,

Van mijn voornemen om elke week een verslag te schrijven, is weinig gekomen. Dit omdat er ondertussen zoveel is gebeurd, dat het niet even kort weer te geven is in een verslag. Maar ik doe een poging en ga verder waar ik gebleven was. Een lang verhaal, excuus.. Maar ben je geïnteresseerd, dan ben je na dit verhaal weer helemaal op de hoogte van het vervolg van onze reis:

Donderdag 31 juli en vrijdag 1 augustus:
Wij bezoeken verschillende klassen, kijken mee hoe de kinderen les krijgen en mogen hier en daar ook meehelpen en/of spelen. Dit laatste bij de allerkleinsten. Dat het hier totaal anders gaat dan in Nederland, is een feit. Dat een docent bijvoorbeeld de les verlaat om op vrijdag naar de moskee te gaan, is gebruikelijk en geaccepteerd. Dat de kinderen dan gewoon verder spelen en zich wel redden, is dan toch wel weer heel bijzonder. In vergelijking met hoe ik diverse scholen in diverse landen in Afrika kinderen heb mogen bezoeken, denk ik dat het in Kisasa, Dodoma heel goed gaat. Het is dan ook niet voor niets dat een klas uit blijkt te blinken in verhouding met andere scholen in heel Tanzania en als 6e uit de bus komt. Trots gevoel dus. Trots op deze kinderen en docenten: absoluut!

Zaterdag 2 augustus:
Ganana rijdt met ons mee naar het centrum van Dodoma waar wij een contactpersoon van Compassion Tanzania oppikken. Alles loopt – zoals wij hier al wel gewend zijn ondertussen – behoorlijk uit. Maar dat mag de pret niet drukken, want wij gaan met deze contactpersoon naar de lokale markt en kopen hier een foodbasket (voedselpakket) dat wij (ik) zal schenken aan het gezin dat wij gaan bezoeken: het gezin van mijn sponsorkind Irene, 9 jaar. Zij heeft een moeder en twee broertjes. Vader en moeder blijken uit elkaar te zijn. Bij aankomst op het project (ca 30 minuten rijden, aangezien het project zich ook bevindt in Dodoma) krijgen wij een rondleiding en worden wij voorgesteld aan de mensen die het project leiden. Op zaterdag zijn alle kinderen die gesponsord worden door Compassion (www.compassion.nl) welkom om mee te spelen, naar de bijbelstudie, club, koor of sporten te gaan. En natuurlijk wordt er veel aandacht aan hen besteed en krijgen zij goed te eten. Maar dit project doet nog veel meer: onze oren flapperen van het goede werk dat hier gedaan wordt: moeders en hun ongeboren kinderen worden opgevangen om hen te ondersteunen, financieel, mentaal. Zodat er geen keuze gemaakt hoeft te worden: wel of geen abortus.. Zij willen de alleenstaande moeders en arme moeders/gezinnen juist helpen zodat deze keuze niet gemaakt hoeft te worden. Jonge gezinnen worden gevolgd middels gesprekken. Er wordt gekeken of de kinderen liefde ontvangen van de ouders en of de ouders weten hoe zij liefde kunnen geven middels oa de sociaal maatschappelijk werkster die ook een soort vroedvrouw is.

Irene staat wat verlegen met haar moeder bij ons. Wij stellen ons allemaal voor en beleven deze hele dag, die eigenlijk maar een paar uurtjes zou duren, met hen. Fantastisch!! Op mijn verzoek is het mogelijk dat het koor van dit project (ik had ze nml gevonden op internet) voor ons zingt en danst. Irene’s broertjes trekken ook volop de aandacht, want het zijn vreselijk grappige kereltjes die ook erg graag bij ons op schoot zitten. Moeder lijkt zich steeds meer op haar gemak bij ons te voelen en dat voelt beter, ook voor ons. Samen gebruiken wij de lunch: een heerlijke pilau (nasi) met veel vlees en groente. En weer krijgen wij de hier zo gewaardeerde flesjes frisdrank, die voor de Tanzanianen als een gebakje zijn, in vergelijking met onze feestjes. De kleine kereltjes pakken, al zittend op de grond, heel makkelijk een handje rijst dat zij in hun hand drukken tot een compact pakketje en eten dit op. Het verbaast ons hoeveel zij eten, vooral rijst gaat hen heel goed af.

Met z’n allen brengen wij een bezoek aan het bescheiden lemen huisje (“geïsoleerd” met koeienpoep) bevindt zich op een aardige afstand lopen voor het gezin en zo zijn zij dan ook blij dat zij met ons mee mogen reizen in ons busje. Irene zit trots bij mij voorin de auto en dat zij trots is, blijkt vooral wanneer de buurtkinderen naar haar zwaaien en joelen. Het halve gehucht lijkt uit te lopen wanneer wij aankomen. Een oude mevrouw staat bij een heel stel kinderen en zij blijkt de overgroot moeder van Irene te zijn. Hoe oud zij is, weet zij niet meer. Ze komt nog van rond de kolonisatie geeft zij later aan ;-) In het huisje kunnen wij net met z’n allen zitten. Het is een kamertje van ca 4x3 meter. Geen licht, geen raam. Alleen een deur die niet op slot kan en bijna uit het huisje valt. Een paar plastic stoelen en dat is het dan. Naast de “woonkamer” bevindt zich een slaapruimte.

Na het bezoek gaan wij terug naar het project waar wij ten slotte Irene erg blij mogen maken met een tas vol met cadeautjes: kleurpotloden, stiften (voor gebruik van korte duur helaas: deze drogen helaas erg snel uit in Afrika), schriftjes, knuffels, een Holland leeuw en een Holland shirt etc. Haar geluk lijkt niet op te kunnen al weet ik zeker dat ze van alles nog niets snapt en zeker niet snapt waar Holland ligt en wie wij nu zijn. Uitleggen kunnen wij dit, maar het is voor haar een onbegrijpelijke wereld, weet ik uit mijn vorige bezoeken aan sponsorkinderen.

Een geweldig indrukwekkend bezoek mochten wij deze dag afleggen en ik denk dat ik namens de hele groep spreek wanneer ik zeg dat wij diep onder de indruk zijn van het leven dan deze familie en het werk van Compassion dat zoveel gezinnen zoals dit gezin, op zo’n fantastische manier financieel en mentaal ondersteunt. Fantastisch!!! En op een vraag die vanuit de groep gesteld wordt: iedereen is welkom bij Compassion, ongeacht welk geloof. Mensen worden nooit verplicht te gaan geloven, maar willen zij dit wel, worden zij hierbij ondersteund. Maar het is zeker geen voorwaarde om deel te nemen aan een project en gesteund te worden.

Zondag 3 augustus:
Eigenlijk had ik in gedachten met de groep naar de grote Anglicaanse kerk in Dodoma te gaan, waar ik normaliter altijd zeker 1-2 keer heenga. Maar, de pastor in Kigwe was helemaal blij toen wij toch op zijn verzoek ingingen om nogmaals naar “zijn” Anglicaanse kerken te gaan, in het bijzondere dorp Kigwe. Deze keer dan toch voor een excursie-programma erbij gezorgd, zodat de groep dan ook het ziekenhuis/medisch centrum en meer van het dorp zou zien. Tevens als verrassing een dans- en zanggroep uitgenodigd en voor lunch gezorgd bij de pastor thuis.

Het ziekenhuis bleek nu, in verhouding met 9 jaar geleden, minder goed voorzien te zijn van bedden. De nieuwe dokter reageerde wat vreemd op ons bezoek, terwijl hij wist dat wij kwamen hier ook mee akkoord was gegaan. Hij wou even zijn macht laten gelden en wij namen dit maar voor lief.. Een aantal bewoners waren zwangere vrouwen die verder weg wonen en toch zorg nodig zijn wanneer hun kind geboren gaat worden. Zij wonen soms al maanden bij het medisch centrum. De dokter zegt aan medicijnen etc geen gebrek te hebben. De ambulance is een soort driewieler waar een wiel van mist en er wordt nog geen moeite gedaan om deze te repareren. Heel bijzonder allemaal. Wederom het gevoel van dankbaarheid en wederom “tel uw zegeningen” gaat door mij heen. Maar “this is Africa” ;-)

Maandag 4 t/m woensdag 6 augustus:
Werken op het projecten, spelen met de kinderen. Samen met mijn Tanzaniaanse vrienden Ganana en Kennedy (al vanaf het begin van onze ontmoeting ruim 12 jaar geleden) gaan wij naar een lokale kwekerij die wij helemaal blij maken wanneer wij daar 700 plantjes voor begroeiing van het hek om de speeltuin kopen. Op die manier kunnen de kinderen vrij spelen, met iets meer privacy.

Ook gaan wij naar een paar lokale verfwinkels en kopen wij verschillende zaken waarmee wij de eetzaal opfleuren. Er is muurverf, maar je moet niet denken nog even 100% dekkend etc te kunnen kopen of verder nog veel te kiezen te hebben. Kwasten moeten wij elders kopen. Efficiënt werken de winkels nog niet echt, maar het is verkrijgbaar. Dat is al super! De eetzaal is een tijdelijke zaal en eigenlijk nog het gebouw dat vanuit de groene schuur die wij met een vorige groep maakten, is uitgebouwd. De eetzaal zal op den duur wel een keer vervangen worden door een stenen gebouw. Maar voor nu kan het nog prima, al zijn de muren echt heel lelijk en sober. In twee dagen toveren wij deze om in een lichte zaal met blauw en wit, een giraf en een aap, een zon en veel wolken waar de kids lekker bij weg kunnen dromen. Kinderen hebben recht op dromen. En daar moeten wij ze maar een beetje bij helpen, hadden wij bedacht.

Ondertussen zijn de graafwerkzaamheden buiten verricht. Wij mochten gaten graven voor de palen van de speeltuin en om de planten te poten, dus nu nog even tijd om te gaan schilderen en nog meer te spelen en knutselen met de kinderen. In deze week hebben de kinderen rietjes geregen en daar armbandjes en kettingen van gemaakt, vliegtuigjes en draaimolentjes gevouwen, zonnekleppen gekleurd, linnen tasjes gekleurd, kleurplaten gekleurd, knuffels gekregen, sportschoenen en sportkleding gekregen en ook al gedragen (dit tot veel plezier van de kinderen die volgens de sportdocent al helemaal anders gingen spelen: met veel trots en nog enthousiaster!). Het feest kon niet op.

Totdat daar dan toch “ineens” die tweede week, de woensdagmiddag komt. De laatste dag op school! Vrijdag 8 augustus is het een nationale feestdag, maar dan gaan wij op safari Deze hele week is er een soort openlucht beurs en wij nemen op donderdag 7 augustus de kinderen mee op “schoolreisje”. Net buiten Dodoma is het een drukte van belang waar wij wilde dieren kunnen zien (kleinschalige dierentuin, tentoonstelling en expositie), enorm veel markkramen en waar de overheid moeite doet om zich goed te profileren. Vrijdagmorgen om 05:00 uur vertrekken wij al voor de safari en zo moeten wij dus op woensdagmiddag al onze laatste middag bij de kinderen “vieren”. Kortom, op woensdag de laatste hand leggen aan de gepimpte eetzaal, de plantjes en de laatste knutsel en sportspullen uitdelen. Het is niet te beschrijven hoe het was om de knuffels uit te delen.. Grote jongens staan net zo goed in de rij en zijn super blij met welke knuffel dan ook en lopen hier zielsgelukkig mee rond. Op mijn vraag of het inderdaad zo is dat het merendeel van deze kinderen nog nooit een knuffel heeft gehad, wordt geantwoord dat ze dit allen nog nooit hebben gehad. Dank Nijverdal, dank voor het inzamelen. Het plan wordt geboren om in december een doos met auto's en poppen naar Tanzania te verzenden. Tjonge, wat zou dat leuk zijn.. Die belofte maak ik mijzelf, dat ik dat ook wil uitvoeren voor de kids.

Donderdag 7 augustus:
Wij gaan snel nog even met Ganana de stad in, kopen nog wat stofjes op de lokale markt, vliegen mijn favoriete winkel The two sisters nog even weer in voor wat laatste aankopen zoals water voor tijdens de safari en gaan door naar de school waar rond 10:15uur een Afrikaanse bus aan komt rijden. “Komt er nog een bus, of blijft het bij 1 bus? Want hier passen toch nooit ca 90 mensen in”, wordt mij door de deelnemers gevraagd. Welja, natuurlijk lukt dat, dit is Afrika… Hier kan alles.. Owow. Haha.

De bus heeft de lengte van een ¾ normale bus bij ons, maar alle kids en een stel meesters en juffen gaan in de bus. Omdat ik hier al “bang” voor was en geen risico wil nemen met mijn groep, brengt Ganana ons met “onze” bus die deze weken voor ons gehuurd is, via Ganana. Beter dan als sardientjes met de kids in de bus en afwachten of het allemaal goed gaat en niemand flauwvalt etc ;-) Maar de kinderen hebben er geen probleem mee (zij zijn niet anders gewend) en komen vrolijk aan bij de beurs: Nane Nane 2014 (8 8 (8 augustus) 2014). Voor een indruk, zie deze link: http://embarkenergy.com/to-the-fair-nane-nane-2014-farmers-day-arusha-tanzania/ Een bijzondere beurs. Erg educatief voor de kinderen die door de mensen van de overheid goed worden opgevangen en vragen mogen stellen. O.a. Ganana tolkt deze dag. Later bezoeken wij op de beurs o.a. een demonstratie met slangen en zien helaas ook hoe er op Afrikaanse wijze met de dieren wordt omgegaan. De dierenbescherming zou overspannen worden van het werk dat hier nog te doen valt…. Hondjes en aapjes zielig aan een veel te kort touwtje etc. Niet teveel bij nadenken, want dit is Afrika, zeggen wij weer tegen elkaar. De hele wereld veranderen gaat ons niet lukken. Laten wij maar eens beginnen met onszelf en zien wat deze ervaringen met ons doen. Want nieuwe ervaringen zijn het zeker.

Met de kinderen eten wij tussen de middag bij een restaurant op het beursterrein en zij vinden het ei en de patatjes een waar feestmaal. Natuurlijk mag daar niet het flesje Sprite, Cola of Fanta bij ontbreken. Het feestmaal is compleet.

De kleintjes zijn erg moe en eentje mocht ik een stuk op mijn rug dragen. Dit ben ik niet gewend en het was niet heel licht, maar ik vond het een super mooi gebaar. Zelf geen kinderen, toch hier een kind dragen. Een meisje dat deels verlamd is en niet meer op d’r benen kon staan. Ze vertrouwde op mij, zoals ze daar vaker door anderen gedragen wordt en het voelde voor mij als een heel bijzondere middag, misschien wel juist hierdoor: een kind een eindje mogen dragen, een stukje mogen ondersteunen. Een kleine moeite voor mij, al kostte het mij wel moeite en werd ik er ook best wat moe van, maar hopelijk een mooie bijdrage voor ons beiden. Niet om er zelf beter van te worden of “kijk mij, wat goed..” maar “kijk dit meiske, hoe dapper zij loopt en nu niet meer kan. Wat dapper dat zij mij vertrouwt en ik haar een stukje mag dragen”. Dank U wel, God. Voor dit moment. Ik had het niet willen missen…

Arenda legde het vast op de foto. Ik ben blij met dit gebaar. Daarom wil ik het doen, daarom ga ik door. Opnieuw, na 9 jaar, al was het niet makkelijk en zijn er altijd hobbels op het pad, de kinderen hebben een duwtje, een steuntje nodig.

Daarna gaan wij weer terug naar de school. De laatste hand wordt gelegd aan de speeltuin. Wij moeten nog heel even geduld hebben, geven de werklieden ons aan. En dan word ik geroepen: en jawel: het is gelukt!!! De super mooie speeltuin is af en de kinderen zijn er echt helemaal wild door!!! Ze willen niets liever dan tijdens de werkzaamheden al van de glijbaan en op het klimrek of de schommels. Maar, hoe mooi de speeltuin is geworden zien zien wij pas deze laatste dag, want dan is de speeltuin ook helemaal geschilderd waardoor deze is omgetoverd tot een echte Afrikaanse speeltuin! Gaaf!!!

Wij zijn allemaal onder de indruk en na een officiële overdracht van de trotse werklieden (die snel ook allemaal foto’s met mij willen omdat ook zij trots zijn op het resultaat en het bijzonder vinden voor ons te mogen bouwen) aan mij, mag ik de speeltuin overdragen namens Stichting Kansen: Hart voor Tanzania aan de school. Samen met mijn vrienden Ganana en Kennedy knippen wij het lint door en is de school een geweldig mooie speeltuin rijker. 6 Gezinnen hebben mogen meedelen in het werk omdat het door een lokaal bedrijf is gebouwd met 6 werklieden. Dat is hoe ik ontwikkelingswerk zie: er komt een vraag voor iets dat werkelijk wenselijk is, lokale medewerkers voeren het uit met een beetje hulp van buiten en dan… weer loslaten. Dit heeft niets te maken met onze trots of eer, maar puur met benutten van kansen die wij hebben en hier ook anderen van mee te laten profiteren op een goede manier. Allemaal met maar 1 doel: het leven van de dove kinderen te verrijken. Door hen goed onderwijs te bieden, waar mogelijk ondersteund met mogelijkheden en middelen die wij kunnen bieden ter ondersteuning. En dit is gelukt.

Wij verlaten de school na een woord van dank dat wij er mochten zijn en met ze mochten spelen, dat zij ons in hun wereld hebben laten kijken, maar vooral ook een aanmoediging voor de kinderen om goed hun best op school te doen. Hen te zeggen dat wij dan wel een andere kleur hebben, maar dat wij gelijk zijn en niemand meer of minder dan een ander is. Dat wij 1 Vader hebben die er ook altijd voor hen wil zijn. Dat wij aan hen denken, in onze gedachten, harten en gebeden. En dat niemand het recht heeft minder over hen te denken, Ook wil ik hen meegeven dat er veel mensen zijn die wel oren hebben die kunnen horen, maar niet willen horen.... Benut je kansen...

Met tranen in onze ogen en na een woord van dank aan de deelnemers die deze werkvakantie meegingen, verlaten wij met gemengde gevoelens de geweldig opgevrolijkte eetzaal. Om deze laatste dag goed af te sluiten bij de school, aten wij vandaag mee met de kinderen in de eetzaal en sluiten wij af met samen spelen in de mooie speeltuin. Menig kind huilt met veel geluid (dit hebben zij niet altijd volledig onder controle ;-) en zoekt troost bij ons, maar door het spelen in de speeltuin, is de algemene stemming toch weer wat vrolijker. Wij zijn stil, wanneer wij wegrijden bij de school. Ik werp een laatste blik op de school en hoop en bid dat het goed zal gaan met de kinderen. Dat zij de kansen zullen grijpen die zij krijgen en veel liefde en aandacht mogen krijgen, welke zij door kunnen geven in het leven dat hopelijk goed zal zijn…

Ook hoop ik dat de gebouwen die nog niet af zijn, snel afgebouwd zullen worden. Dat het geld goed besteed blijft worden en mensen doen wat zij beloofd hebben te doen. Het is en blijft Afrika, maar alles is op vertrouwen gebaseerd. Mijn Afrikaanse vrienden hebben mij nog nooit in de steek gelaten, maar verder is het lastig op wie je nog kunt vertrouwen. Ik zag bij aankomst al dat er aantal serieuze punten niet op de i zijn gezet en dit deed mij zeer. Ik vertrouw erop dat dit in orde word gemaakt en zal zeker vinger aan de pols houden. Samenwerken is mijn grootste doel, om op die manier de kinderen te helpen, maar dan moet het vertrouwen geheel aanwezig zijn. Ik vertrouw mijn Afrikaanse vrienden volledig en heb deze week ook een goed gesprek met de regionaal overkoepelende pastor gehad van de Anglicaanse kerk in Dodoma. Via hen zet ik in het vervolg de sponsoring voort, zodat nog meer dove kinderen in regio Dodoma bereikt kunnen worden en zij ook vinger aan de pols kunnen houden samen met Ganana en Kennedy. Zij hebben nml de school onder hun hoede genomen. Ook hier ben ik bijzonder dankbaar voor. De voortgang van de school is gewaarborgd. Een contact dus waar ik erg dankbaar voor ben en weer heel positief gestemd ben t.a.v. verder werken aan oa dit project.

Na het werk, besluit ik de groep mee te nemen naar een lokaal barretje, om samen met Ganana en Kennedy het glas te heffen op onze samenwerking. Wij nemen afscheid van Kennedy. Ganana zal nog met ons mee op safari gaan.

Vrijdag 8 augustus t/m zondag 10 augustus:
Om 05:00 uur komt onze taxibus voorrijden om ons richting Arusha te rijden. Rond het middaguur komen wij op ons verzamelpunt aan en ontmoet ik de dame met wie ik de safari altijd boek. Positief gestemd, zin in de safari pakken wij onze spullen over in de twee jeeps, LandCruisers. Alweer mooie, trouwe Toyota’s. Super!!

De betaalautomaat pakt mijn creditcard niet. Vreemd. Ik heb er hier al vaker geld mee opgenomen. Geen probleem geeft de safari-dame aan, ik mag het overmaken (later blijkt dat dit niet lukt en dan mag ik betalen in Arusha, zondagavond bij aankomst daar, na de safari).

Drie mooie dagen door respectievelijk de Nationale Parken Tarangire op vrijdag, zaterdag de Ngorongoro Crater/NP en zondag Lake Manyara. Wij brachten een bezoek aan een Masai-dorp en zagen deze dagen volop olifanten, gnoes, zebra’s, leeuwen, apen, tropische vogels, buffels. Een zebra werd voor onze ogen aangevallen door hyena's en in een mum van tijd was er niets meer van over en hadden de ca 20 hyena's de zebra opgepeuzeld. Naar om te zien, maar ook this is Africa..

Drie geweldig mooie dagen, heel dichtbij de natuur. De budget-lodge waar wij zouden verblijven, was vervangen door een ander soort camping waar wij in soort banda’s verbleven. Al leken deze meer op een Iglo, maar dan met de Afrikaanse warmte ;-) Het eten was super goed verzorgd. Het was een hele mooie safari!

Bij aankomst in ons hotel in Arusha op zondagavond, bleek dat de creditcard nog niet geaccepteerd werd en kwamen er twee zakenpartners mee met de dame via wie ik de safari had geboekt. Zij hadden er ook belang bij dat ik zo snel mogelijk het geld kon overmaken naar de safari-dame. Dit bleek via internetbankieren niet (meer) mogelijk te zijn. De volgende dag zouden wij 05:00 uur vertrekken van Arusha naar Dar es Salam voor onze laatste relax-dagen aan het strand, maar ik werd dringend verzocht met de safari-dame naar een bank te gaan, om alsnog het geld te halen. En zo was ons vertrek nu om 08:30 uur gepland.

Maandag 11 augustus:
De Barclay’s bank kan niet helpen. Ter bescherming kunnen zij niet meer dan 500 US Dollar aan mij geven. Dat is in ieder geval al iets, maar ik moet een veelvoud van dit bedrag hebben en het moet nu ineens de volgende dag bij hen binnen zijn ivm betalingen aan de twee compagnons en een nieuwe safari die die volgende dag, de dinsdag, zal vertrekken. Niet mijn probleem, zou je denken, zeker omdat haar (Keniaanse) apparaat het niet lijkt te doen, maar toch wordt het probleem bij mij neergelegd.

Dit wordt mij al snel duidelijk wanneer ik die morgen met de safari-dame en een vriendin die ik nog niet als zakenpartner had vernomen, naar 4 verschillende banken ga. Bij de tweede bank valt mij op dat een compagnon ons volgt. Een brede, niet vrolijk kijkende man. Hij schrok mij meteen al wat af om hoe hij naar mij keek en ik had daar nog een opmerking over geplaatst toen ik hem steeds zo naar mij zag kijken bij aankomst in Arusha. Niet wetend dat hij boos was om een reden. Boos op zijn compagnon, maar dit werd naar mij verlegd.

Ik ben behoorlijk nuchter en niet snel bang, maar daar had ik toch geen goed gevoel bij… Ganana was met mij mee, anders had ik de groep ook nooit alleen gelaten bij de eerste bank en was ik nooit zonder hen weggegaan. Maar ik vertrouwde het niet om alleen mee te gaan naar een bank. En mijn gevoel hierbij, bleek helaas correct.

De eerste bank kon dus alleen maar een klein bedrag aan mij geven. De tweede bank zat in een hotel en kon mij het volledige bedrag contant geven, maar doen moest ik wel “even” Euro 2000,- extra betalen, als provisie. Ik ben gekke Henkie niet… De compagnon was toch wel echt van mening dat ik dit moest doen en zette mij al lichtelijk onder druk. En dat lichtelijk veranderde in behoorlijk onder druk...

De SNS-bank heb ik gebeld vanuit het hotel omdat mijn internetbankieren niet werkte en ik kreeg een vreselijk onbehulpzame man aan de lijn. Had ik dit bedrag maar gewoon bij de Rabobank op de rekening laten staan. Daar helpen zij mij altijd.. Het spijt mij wel, maar ik noem het gewoon in deze blog, want dit is niet de eerste keer dat de SNS mij in het buitenland niet goed helpt. Totaal geen begrip voor mijn situatie op dit moment. Erg jammer…!

In de stress van binnen en niet wetend wat ik nog zou kunnen doen, qua voorstel, gingen wij naar een volgende bank. Weer die onvriendelijk kijkende man bij de deur, ik had door dat hij toch wel veel belang bij alles had en mij volgde. Geen prettige gedachte. Stiekem zag ik de krantenkoppen al vaag voor mij en bedacht ik in mijn drukke hoofd op dat moment, wat de opties nog zouden kunnen zijn. Weinig tot geen... Die dag nog zo'n bedrag kunnen opnemen, zou niet gaan lukken.

Deze bank keek lang naar mijn creditcard en zei uiteindelijk dat zij geen MasterCard accepteerden. Een bank die deze niet accepteert. Bijzonder. Pinnen leek hier wel te lukken! Groot bedrag gepint, tot 3x toe geprobeerd. Wel de melding dat het goed is gegaan, geen geld. Ik kreeg het nog een paar graden warmer…

Buiten stond mij de onvriendelijke man weer op te wachten en hij wou afdwingen dat ik tegen die hoge provisie bij het hotel het alsnog van mijn rekening liet halen. Ammanooitnie. Ik laat mij niet onder druk zetten, maar ik realiseerde mij heel goed dat zij hier veel macht hebben: een telefoontje naar de politie dat ik niet betaald heb (in hun ogen is dat de reden), dat zij willen voorkomen dat ik het land uit vlucht en ze zetten mij vast totdat het geld binnen is. Werkt de politie niet mee, weten ze wel een andere manier om mij nog meer onder druk te zetten. Het is en blijft corrupt en helaas had ik ook geen enkel idee hoe ik hier anders uit zou kunnen komen dan mijn thuisfront te vragen het rechtstreeks over te maken, wellicht middels een money transfer. Zodat het er hopelijk binnen twee dagen op zou staan. Maar daar gingen zij lang niet mee akkoord omdat zij het de volgende dag wilden hebben.

Mijn familie zit op dat moment allemaal in het buitenland. En wie vraag je anders zo’n bedrag… Ondertussen contact gezocht met een vriend die zou kunnen helpen en ja, dat wou hij. Goddank…….! Maar ook dat heeft ca 2-3 dagen tijd nodig en daar gingen zij eerst niet mee akkoord… De dreiging naar het hotel terug te gaan, waar ik 2000,- extra moest betalen en anders de politie erbij te halen, mij niet terug te willen brengen naar het hotel, af te dwingen dat ik in Arusha moest blijven en de groep door kon laten reizen zonder mij, dat ik een ticket voor hen moest betalen om mij na te komen naar Dar om te voorkomen dat ik het land zou verlaten zonder te betalen, het blijven volgen van mij, bleef. Ik moest in Tanzania blijven totdat het geld bij hun op de rekening stond. En maar een nieuw ticket boeken. Ik mocht niet met de groep meereizen naar het strand en daarna naar Nederland, maar wachten in Arusha.

Het was op dat moment maandagmiddag. Hoe zou ik dat in hemelsnaam nog voor elkaar kunnen krijgen… Dat kon ik toch nooit beloven en wat dan. Je bent schuldig in Tanzania, totdat het tegendeel is bewezen. En hier vastzitten, die verhalen heb ik helaas al vaker gehoord.. Dat wil je niet meemaken. Gaat een agent naar huis om weekend of een avond te vieren, dan zetten ze je rustig vast totdat je gehoord kunt worden. En hoe die gevangenis hier is, heb ik gehoord, maar dit wil ik zeker niet zelf meemaken……..

Nogmaals, bang ben ik niet snel, maar de dreigementen werden heftiger. Ze gingen bekken en schreeuwen tegen mij, gingen voor de deur staan, hielden mij tegen, lieten mij niet weglopen en wilden mij niet terugbrengen naar de groep. Mijn telefoon deed het niet, ik kon de groep niet bereiken en een bewaker bij een bank keek mij aan, maar ik wist dat wanneer ik om hulp zou vragen en de politie erbij zou komen, ik letterlijk nog verder van huis zou zijn, omdat zij zouden zeggen dat ik niet wil betalen. En ja, dan ga je de bak in....

Een lang verhaal, maar zo is het gegaan. Ik heb gezegd dat ik terug wou naar de groep en daar een vriend wilde bellen. Dat ik anders niet zou bellen. Ik heb moeten praten als Brugman en dat valt in de stress en in het Engels ook nog niet mee. Met tegenzin brachten zij mij naar de groep, die ik dankbaar was dat ze nog redelijk geduldig zaten te wachten bij de bank en begrepen dat ik hier ook niets aan kon doen.

Die vriend in Nederland heb ik kunnen bereiken per tig emails aangezien bellen niet lukte.. Ik ben hem super dankbaar!!! Hij heeft maandag t/m woensdag alles op alles gesteld en heeft voor mij gemaild met de ambassade waarmee ik contact heb opgenomen de volgende dag (dinsdag) omdat ik bang was voor het vervolg aangezien de safari-dame bij mij afdwong via haar “vrienden” dat ik alleen naar Dar mocht met de groep wanneer zij door mij een retour betaald kreeg naar Dar… Ook de ambassade vond het een dreigende situatie en beaamde dat ik zo opgepakt kon worden wanneer zij of ik de politie zou roepen. Ze konden feitelijk op dat moment niet veel voor mij betekenen. Het zou mij gerust moeten stellen dat zij menen bij de politie kennen en wanneer ik vastzat, moesten mensen uit de groep contact met hen opnemen. Ganana en een vriendin, Petra, heb ik alle informatie gegeven en zij konden alles overnemen wanneer mij iets zou gebeuren van die strekking. Alles was geregeld. De bank in Nederland maakte dezelfde dag het geld nog over, bevestigingen zijn via die vriend doorgemaild naar mij, de ambassade en de safari organisaties. Maar daar gingen zij niet mee akkoord. Voor hen is het pas betaald wanneer het geld binnen is.

Na lang praten, zeuren en drammen, mocht ik dus toch gaan. Maandag t/m woensdagavond zat ik dan wel aan het strand op een paradijselijke plek, maar ik was van binnen wel in de stress hoe dit af zou lopen, omdat ik gewoon weet dat dat helemaal mis kan gaan. Woensdag tegen de avond kwam de safari-dame eindelijk aan en kwam ze volgens haar vriendschappelijk bij mij op bezoek.. Dat het kwartje niet viel, was duidelijk. Samen met 3 volwassenen en haar kind kwamen zij ineens het strand op en wilden gezellig met mij kletsen. Dat ik daar anders instond, kon zij niet goed begrijpen. Dat hebben we haar dan maar even uitgelegd. Zij bood haar excuus niet aan en zei alleen maar dat zij onder druk werd gezet en geen kant op kon en dat zij mij toch niet bedreigd had, maar haar partners. Op mijn vraag wat zij hadden gedaan wanneer het nog niet op haar rekening had gestaan, gaf zij geen antwoord. Ik snap dat zij ook bedreigd werd, maar de schuld en dreiging verleggen, heeft volgens mij geen zin..

Het leek een goed plan om haar niet geïrriteerd te maken op dit moment en besloot het aan te horen, zelf nog te zeggen wie of wat vrienden voor mij zijn (de dame die mij behoorlijk bedreigd had, was een goede vriendin van haar en was nu ook weer met haar meegekomen achter ons aan.. Ik had zin om eea tegen haar te zeggen, maar ik heb mij ingehouden) en dat ik van haar anders had verwacht na al die jaren samenwerking. Maar ze had alleen oog en oor voor haar eigen vervelende situatie, aldus eigen zeggen. Ik was er klaar mee, met het gesprek dan, met de rest nog niet... Zij wou nog wel gezellig met de groep wat gaan eten. Dat dat geen optie was, kon ik haar vrij snel duidelijk maken. Wat denkt ze wel niet............. Net alsof de groep nog op haar zit te wachten na hoe ze met ons is omgegaan en ons een halve dag heeft laten wachten, waardoor wij in het donker naar Kipepeo Beach moesten rijden en pas om 01:15 uur aankwamen.

Petra en ik hebben er nadien een borrel op gedronken samen en genoten de donderdag pas echt van het mooie strand en de rust. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik pas echt blij was en een traan wegpinkte toen ik weer op Nederlandse grond voet zette. Het besef dat dit ook heel anders kon lopen, is er absoluut. Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt en wil ik ook nooit meer meemaken..

Het was een bijzondere reis. Elke keer is het bijzonder, maar naast de groepsprocessen die er plaatsvinden, had ik deze keer ook te maken met tegenwerking op het project bij de uitvoering van de plannen. Heel erg vervelend en vooral verdrietig vond ik dit. Mijn Afrikaanse vrienden en ik hebben doorgezet. Ik wil samenwerken, met als doel de kinderen te helpen. Maar ik laat niet gebeuren dat plannen haast gesaboteerd worden en de kinderen hier de dupe van worden. Dan heb je een verkeerde aan mij. Dus ik ben doorgegaan. Is het niet linksom, dan maar rechtsom. Maar het heeft veel energie en ook hier en daar een traan gekost. Toch ben ik super blij en dankbaar, want ik kreeg aan het einde van de reis, op het strand al telefoontjes van Kennedy die mij razend enthousiast vertelde hoe blij de kinderen zijn met de speeltuin. Het is zelfs zo “erg” dat de kinderen in de pauze liever gaan spelen dan dat ze komen eten. Omdat ze dan het alleenrecht in de speeltuin hebben. Een groot compliment dus :-) 

De ervaring met de betaling die niet uitgevoerd kon worden, buiten mijn “schuld” om, had ik nooit verwacht. De manier waarop en waarmee ik bedreigd ben, was vreselijk. Het is allemaal goed afgelopen, Goddank, maar ik moet op dit moment nog even bijkomen van alles, merk ik. Nogmaals, ik ben blij dat wij deze keer zoveel dingen echt direct voor het plezier van de kinderen konden doen en dat ik met eigen ogen heb gezien dat de school goed draait en er goed met de gebouwen omgegaan wordt. De schrik van daar zitten en bedreigd worden, wil ik niet meer meemaken. Ik wou mijn ouders op dat moment niet bellen, aangezien die ook niets kunnen doen op afstand en ik hen niet ongerust wil maken. Inmiddels zijn zij op de hoogte en zijn ook zij blij voor die vriend die het zo snel voor mij kon regelen. Ik wil er proberen niet meer bij na te denken hoe het anders had kunnen lopen.

Blij dus en dankbaarheid en ook verdriet om hoe daar nu nog corrupt gewerkt wordt, hoe ik zo als toerist bedreigd kan worden door mensen die je denkt te kunnen vertrouwen. En niet eens door mijn toedoen. Het moeten bellen van een ambassade en met hen een plan moeten smeden hoe het aan te pakken, mijn gegevens door te moeten geven in geval het uit de hand loopt, wanneer ik opgepakt word. Maar dit is de realiteit. Het gevaar blijft op de loer liggen in bepaalde landen waar nog altijd corruptie bestaat en daar moeten mensen zich wel van bewust zijn. Vandaar dat ik het noem.

Ik tel mijn zegeningen. Ik ben super dankbaar dat die vriend zo snel heeft geholpen, super dankbaar dat ik in Nederland woon, dat hier mijn thuis is. Dat ik zoveel op afstand ook mocht doen en nu wederom mocht zien dat het geld goed besteed wordt. Dankbaar voor mijn vrienden die ik daar kan vertrouwen en die er niet een eigen slaatje uit proberen te slaan. Dankbaar voor de sponsors van alles spullen en middelen. Dankbaar voor de deelnemers die meegingen en zich inzetten om voordien ook geld en goederen binnen te halen en daar aan de slag te gaan. Dankbaar voor de kansen die ik heb, die ik kreeg en die ik mag inzetten voor deze kids.

Dat steuntje in de rug, het even dragen, het vooruit helpen, wil ik blijven doen. Ik kan dit niet alleen en hoop dat u mij wilt helpen. Zoals ik al aangaf wil ik graag de dove kinderen in Kigwe wat meubels kunnen geven zodat zij in de kerk kunnen zitten op een bank en niet zelf een zelfgemaakte bank kilometers moeten meenemen om te kunnen zitten of op een boomstronk moeten zitten.

Ook zou ik graag via de Anglicaanse kerk een dak op de kerk in Kigwe willen laten zetten. Ze staan nu letterlijk in vuur en vlam, maar helaas niet alleen door de Heilige Geest maar door de brandende Afrikaanse zon.. ;-)

Er zijn super leuke kinderbijbels en kinderkleurbijbels te koop voor euro 1,- per stuk. Deze wil ik graag beschikbaar stellen voor de dove kinderen tijdens de godsdienstles op school en bij de dovenkerk in Kigwe.

Graag wil ik de kinderen voor het eerst een eigen pop of auto geven voor sinterklaas. Gewoon… omdat ze geen speelgoed hebben en naast de knuffel die zij nu via ons hebben gekregen, nog nooit iets hebben gehad dat van hen zelf is…

Schoenen zijn voor ca Euro 15,- te koop, goede kinderschoenen. Wat zou het mooi zijn wanneer er voldoende goede schoenen voor de kinderen zijn en zij niet meer op half kapotte schoenen en in totaal gescheurde kleding moeten rondlopen, zodat zij niet meer uitgelachen worden door andere kinderen.

Voor meer foto's en informatie: www.stichtinghartvoortanzania.nl of www.stichtingkansen.nl ook staan er veel foto’s op de facebooksite: https://www.facebook.com/hartvoortanzania?ref=hl

Dit weekend lekker nog even bijslapen en maandag weer vol goede moed aan het werk. Geweldig bedankt voor jullie interesse, steun en gebed. Zonder jullie, had dit nooit gekund, hadden wij nooit zoveel dove kinderen kunnen bereiken. Uw/jouw steun, maakt echt het verschil…

Lieve groeten van mij,
een dankbare en tevreden Dinja!