Reisverslag deel 1: de heenreis en Dodoma

Lieve mensen,

Het gaat ons goed. Hierbij een eerste reisverslag vanuit Tanzania:

Donderdag 24 en vrijdag 25 juli:
Om 06:00 uur verzamelen wij ons met 6 mensen bij mijn huis in Nijverdal, waarvandaan een taxibusje ons naar Schiphol brengt. 6 personen en 12 extra tassen, op Schiphol nog eens 3 tassen erbij: met ruim 400kg brengt Turkish Airlines ons via Istanbul naar Dar Es Salam, Tanzania. Een half uurtje na onze aankomst, rond 03:15 lokale tijd, pakken we deze enorme hoeveelheid bagage en onszelf zo goed en zo kwaad het kan in een Toyota Hi-Ace, waarmee mijn Tanzaniaanse trouwe vriend Ganana ons ophaalt. Een aantal toiletpauzes verder, komen wij 'a middags rond 13:00 in Dodoma, Tanzania aan. Moe, maar toch besloten meteen even een kort bezoek aan de school te brengen: mr Kennedy komt ons met zijn eeuwige glimlach tegemoet en het voelt voor mij weer als 'thuis': thuis bij de mensen die ik vertrouw, Kennedy en Ganana, thuis is het mooie Afrika, thuis bij de dove kids die allemaal een glimp van ons willen opvangen en ons een hand willen geven. Thuis bij de school en al zie ik nu voor het eerst met eigen ogen hoe de school daadwerkelijk is gebouwd, de kleuterschoollokalen herken ik natuurlijk meteen en de maquette die we ooit maakten, staat nu grotendeels gebouwd voor mij. In één woord: geweldig!!

Na een korte introductie, om de groep te laten zien, gaan we door naar Camp Holland: een aantal huisjes/appartementen aan de andere kant van de stad (bij het station) waar wij zullen verblijven. Dit complex is gebouwd met als doel een onderkomen te kunnen bieden aan toeristen, vrijwilligers etc. Tegen betaling, maar een gedeelte van de inkomsten gaat naar het project, het doveninstituut.

We eten een voor ons klaargemaakte boterham met omelet en duiken onze bedden in, voordat we 's avonds met het diner weer in ons ritme proberen te komen.

Zaterdag 26 juli:
Als excursie gaan wij vandaag met Ganana naar een vleesmarkt net buiten de stad: dieren als koeien, varkens, geiten worden hier verhandeld en vaak ter plekke geslacht. Een bloederig gebeuren. Voor ons vreemd en menig geitje aai ik nog snel voordat gij zijn doodvonnis tegemoet gaat. ;-) Al is het vers vlees, ging het vroeger ook bij ons zo etc, ik bied de groep een drankje aan bij een marktdame, ietswat verwijderd van de slachtingen. Het vlees proeven, laten we lekker zitten. Hihi.

Na de lunch bij Camp Holland gaan wij naar hotel Dodoma om te zwemmen of lekker in de tuin te zitten, genietend van een heerlijke (voor hier luxe) cappuccino en het door ons enorm gewaardeerde wi-fi :-)

Zondag 27 juli:
Vroeg uit de veren om samen met Ganana naar een dovenkerk in Kigwe te gaan. Ik zie hier enorm naar uit aangezien in Kigwe het voor mij begonnen is: daar zag en hoorde ik over het lot van de dove kinderen. Daar ontstond via Ganana het contact met Robin en mr Kennedy. Daar ontstonden de plannen om samen een nieuwe school te bouwen, startend met een kleuterschool.

Bij een leeg gebouw met binnen wat boomstammen gekomen, horen wij dat dit de kerk is waar de dove kinderen en wat dorpsbewoners samenkomen. De kinderen zien wij op afstand lopen, al waterhalend: met grote bussen, jerrycans etc. Dit heeft prioriteit en zo wachten wij totdat de kinderen daarna naar de kerk komen. Ook wij gaan zitten op de boomstammen en maken deze dienst mee. Pinksteren had het kunnen zijn: de voorganger spreekt Swahili, Ganana vertaalt het in het Engels voor ons en een dame vertaalt het in gevarentaal aan de kinderen. De kinderen voeren dans op: ze hebben ritme, zonder muziek te horen. 'Wie oren om te horen heeft', is hier duidelijk zichtbaar.. Ze 'horen' over hoop en onvoorwaardelijke liefde en blijven geheel vrijwillig samenkomen om meer te horen. Hier in dit dorpje, op deze boomstammen... Heel indrukwekkend...

Ook wij worden voorgesteld en met een 'voor deze gelegenheid samengesteld trio' ;-) zingen en gebaren Arenda, Saskia en ik 'lees je Bijbel, bid elke dag'. Na het in het Nederlands gezongen en 'gebaard' te hebben, neemt mr Kennedy het over en vervolgt het wereldwijd bekende kinderlied in het Swahili. Wij mogen ons voorstellen, met en voor deze kinderen en gemeente bidden en vertellen waarom wij hier zijn. We geven de kinderen allemaal een (gesponsord) setje met potloodjes. Er wordt met de handen naar ons gewapperd, wat het gebaar voor applaus is. Wij gebaren dit terug. Want als er iemand hier een applaus verdient, zijn zij het... In de collecte geven wij wat extra geld. Hopelijk komt het ten goede aan evt wat stoelen of banken voor deze kerk, denk ik nog en dit geeft de voorganger ook aan als wens. Ik mag voor de gaven bidden wanneer deze ingezameld zijn. Na de collecte blijkt dat het geld gebruikt zal worden voor de onkosten van de operatie van de domineesvrouw. Ok.. Haha diaconie dan maar. Ook goed.. ;-)

Na de dienst staat iedereen in een grote kring voor de kerk. Een gewoonte die ook vaak in bijv Roemenië wordt toegepast: iedereen geeft elkaar een hand en groet elkaar. Ook wij groeten en worden gegroet. Op mijn verzoek wordt er nog wat gedanst door de dove kinderen en gezongen door wat oudere dames. Een mooi feestelijk spektakel, samenkomend uit geloof hier zo voor deze kerk, zonder pracht en praal. Mooier had deze dag en week niet kunnen beginnen...!

De voorganger nodigt ons uit bij zijn huis. Een lemen huisje met een paar meubels op een aardige afstand blijkt 'de pastorie' te zijn. De domineesvrouw is net geopereerd en hangt nog wat ziekjes in de stoel. Op mijn vooraf gestelde vraag of het voor haar niet teveel zou zijn, zo'n groep 'Mzungu's' (blanken) ineens bij haar thuis, had hij al voor haar geantwoord dat het geen probleem was en wij hartelijk welkom zijn. Het huisje is lekker koel en echt Afrikaans: overal stof en zand. Platen van kalenders aan de muur ter decoratie en de gordijnen wapperen voor de drie andere vertrekken die dit huis binnen kent. Het dominees gezin heeft naast de (biologische) eigen kinderen, ook de zorg op zich genomen voor een ander kind. Alle talen gaan weer door elkaar heen wanneer we praten over het werk en de gemeente van deze voorganger, het werk vanuit de Anglicaanse kerk door Wilson (doventolk Swahili en zelf ook doof) en Ganana, Kigwe etc. Ze hebben niets en ineens komt er iemand 'op verzoek' van de voorganger flesjes frisdrank brengen. Het ultieme gebaar van luxe hier en gastvrijheid aan je gasten. We voelen ons bezwaard maar weten dat wij hen vreselijk teleurstellen wanneer wij het niet drinken. En drinken het in de warmte dan ook graag op.

De voorganger zegt ons dat er nog een gemeente is waar zij ons ook graag willen voorstellen. We lopen een klein stukje en komen bij een gebouw waar voor een kwart iets opzit, wat door zou kunnen gaan als dak. We worden voorgesteld. We mogen meebidden en op verzoek van onze gastheer, de voorganger, neemt een man namens de mannen het woord en heet hij ons hartelijk welkom. Daarna volgt een jonge dame die mede door haar studie goed Engels spreekt en de dominee helpt met taken in deze kerk. Zij neemt het woord namens de vrouwen.

We gaan daarna terug naar Dodoma waar alweer een lekkere lunch voor ons is klaargemaakt. We lummelen wat bij het huis, rusten vandaag lekker uit op deze zondag. Alweer een dag voorbij met weer veel nieuwe indrukken!

Maandag 28 juli:
Om 08:00 uur ontbijten en 08:30 uur worden wij opgehaald door Ganana met een busje. Dat zijn de normale tijden voor onze werkdagen. Daar kunnen wij wel aan wennen (thuis sta ik dagelijks om 06:00 op, dus dit is prima te doen!). De dames maken vaak chapati's (pannenkoeken van maïsmeel) voor ons klaar of we eten wit brood met ei of jam. Koffie en thee. We mogen niet klagen en dat doen we dan ook niet. Zeker voor Afrikaanse begrippen hebben wij het erg goed. Heb je problemen met dit eten, mag je je wat mij betreft vreselijk gaan schamen...

We gaan naar de school worden in alle klassen voorgesteld. Een aantal kinderen zou ik nog kunnen kennen van jaren geleden. Maar helaas ben ik niet zo goed in namen en gezichten onthouden. Dit tot mijn grote spijt. Sommigen weten nog wel dat er toen Nederlanders waren, maar we hebben het ook al over 9 jaar geleden. Waar blijft de tijd....

We bezoeken ook het naaiatelier van www.wanaziwi.nl op het terrein van de school. Oudere dove jongeren/vrouwen werken hier in de weekenden aan oa iPad- en laptop hoesjes, placemats, boekenleggers etc die in Nederland verkocht worden. Ze worden geholpen door een bestuur dat onder andere bestaat uit Nienke Munting. Interesse? Zie de website.

Na een wit bolletje brood en een kop thee, kunnen we aan de slag. 4 Mensen kunnen spontaan helpen graven. Er zullen later deze week bomen gepland worden aan de zijkant van de te plaatsen speeltuin. Zodat de kinderen vrij kunnen spelen en geen last hebben van de weg die hier langs loopt. Binnen gaan een aantal deelnemers meegebrachte rietjes knippen. We maken, zoals elke reis, armbandjes en kettinkjes en van jong tot oud vinden wederom de kinderen dit erg leuk om te doen. Zelfs de oudste, stoerste kinderen lopen later die dag met de zelfgemaakte rietjessierraden rond. We gaan met de kinderen buitenspelen en het is absoluut zichtbaar dat de kinderen, de groep en de matron die ook vrolijk meedoet, er veel plezier aan hebben.

Dinsdag 29 juli:
Aangezien het vandaag Suikerfeest is, kunnen we niets doen op het project. Helaas, maar niets aan te doen. Een aantal luieren bij hotel Dodoma en een aantal besluiten een eind te gaan lopen bij Lion rock. 's Avonds treffen wij elkaar weer. Achter de schermen is onze 'fundi' al druk bezig om de benodigde materialen in te slaan om als 'specialist timmerman' te kunnen beginnen met de speeltuin.

Woensdag 30 juli:
Wederom om 08:00 uur ontbijten en rond 08:30 uur staan wij klaar om door Ganana van ons verblijfadres naar het doveninstituut in Kisasa, Dodoma te worden gebracht. Helaas voor ons, betreft het wederom nog een vrije dag vanwege Suikerfeest. Alleen de kinderen uit het internaat zijn bij de school. Maar aan hun blijde koppies en zwaaiende handjes te zien wanneer wij aan komen rijden, kan hun dag al niet meer stuk. We spelen en knutselen met de kinderen, schminken ze en ondertussen komt er een vrachtwagen aanrijden met nog meer spullen om de speeltuin te bouwen. Cement, hout, stenen, zand, metaal. Het begint erop te lijken.. Morgen kunnen we verder met graven, wordt ons gezegd: voor het planten van de bomen en om de fundering te plaatsen van de speeltuin. Super!!!

Wanneer wij tegen 16:30 uur weer naar ons verblijfadres gaan, zien we de door de kids gemaakte vliegtuigjes en geschminkte gezichtjes weer blij naar ons staan zwaaien. Zij zien al uit naar morgen en wij niet minder!!

Alweer een week op reis.. De tijd gaat snel. En al zoveel meegemaakt. De kinderen zijn blij met alle aandacht die ze krijgen... Soms kruipen ze tegen je aan en willen ze gewoon even aangehaald worden of lekker op schoot komen zitten... Ik kan mij voorstellen dat deze kinderen blij zijn met deze extra aandacht die ze krijgen. Want zij worden absoluut goed verzorgd door de docenten en matrons van het internaat, maar ca 55 kinderen uit het internaat elke dag knuffelen en extra aandacht geven, valt niet mee. En wij hebben nu de tijd en de mogelijkheid om hierin te assisteren. En wij doen het graag...

Menig kind zou ik graag onder mijn hoede willen nemen en ervoor zorgen. Maar dat is niet de oplossing, noch een mogelijkheid. Dus we doen nu wat wij kunnen en genieten hiervan, net zoals de kinderen!

Vandaag, donderdag 31 juli en morgen vrijdag 1 augustus kunnen wij nog werken op het project. Zaterdag gaan wij 'mijn' sponsorkind uit een project van Compassion bezoeken en zondag waarschijnlijk naar de Anlicaanse kerk in Dodoma. Volgende week t/m donderdag werken, afscheid nemen van de kids en vrijdag op safari. Wij hopen dat de speeltuin af is wanneer wij weggaan, maar dat deze er komt en in ieder geval heel binnenkort klaar zal zijn, staat als een paal boven water!!!! En dat maakt mij super blij!!

Ook hoop op nog wat meer dingen te kunnen doen: een basketbalveld maken voor de oudere kinderen die niet naar huis kunnen naar schooltijd. Een dak op de dovenkerk in Kigwe. De praktijkruimte/werkplaats afbouwen bij de school. Kleren aanschaffen voor de kinderen uit het internaat. Opgeteld zo'n Euro 15,000,-... Veel geld, maar wanneer mensen, kerken, instanties mij willen blijven steunen, al is het met allemaal eenmalig 10,- overmaken, gaat het gebeuren!! Samen kunnen we dit voor elkaar krijgen... Hopelijk mag ik op jouw/uw hulp rekenen..!!

Een lieve groet uit Tanzania,
Dinja!