Ja hoor, ik ga gewoon door..
Door: Dinja J. Konijnenbelt
Blijf op de hoogte en volg Stichting Kansen: Hart voor Tanzania
06 Mei 2015 | Nederland, Nijverdal
Beste mensen, lieve vrienden, familie, sponsors en geïnteresseerden,
Sinds mijn laatste blog op 16 augustus jl. is er veel gebeurd, vandaar nu eindelijk weer een update.
Na thuiskomst uit Tanzania in augustus jl. voelde ik mij niet echt fit. Ik belandde eind november jl. voor ruim een week in het ziekenhuis. Ze wisten op de 6e dag pas wat ik had, nml Ziekte van Sweet, dit na allerlei onderzoeken t.a.v. tropenziekten omdat ze daar bang voor waren n.a.v. mijn bezoek aan Tanzania. De ontstekings-/infectiewaarde in mijn bloed was behoorlijk hoog en ik voelde mij eigenlijk ook al wel maanden niet bepaald lekker, maar ach, ik dacht een griepje...
Al met al kon ik tot mijn schrik ineens niet meer lopen en zat ik onder de rode plekken. Na een ruim 4 maand een flinke dosering prednison (met helaas de nodige bijwerkingen, maar ok.. Anders word je niet beter) gaat het nu uiteindelijk iets beter. Maar op z'n Twents gezegd: "t Mag gin pochen liedn". Kortom: op dit moment ben ik helaas nog niet weer helemaal de oude. Maar het gaat wel stapje voor stapje vooruit, dus zo bekijk ik het positief. Al duurt het mij te lang en heb ik er niet zoveel geduld voor. Maar ik zal wel moeten. Dus we proberen positief te blijven en ondertussen werk ik weer bijna helemaal volledig, sport ik weer een aantal keren per week en heb ik alweer vakantieplannen ;-)
Ondertussen moest ik december en januari - noodgedwongen - behoorlijk stilzitten en uitrusten. Het goede nieuws is dat ik mij niet verveelde vanaf thuis, maar dit puur en alleen met dank aan mijn laptop en internet. Lang leve internet: gelukkig kon ik vanaf thuis mijn werk voor Aventus grotendeels voortzetten en zo heb ik ook nog wat vanaf thuis voor het project in Tanzania kunnen doen.
Tijdens mijn laatste bezoek aan Tanzania, heb ik opnieuw de Anglicaanse kerk in Dodoma bezocht. Het was altijd al mijn wens om samen te kunnen werken met deze lokale kerk, waar ik al vanaf mijn eerste bezoek aan Dodoma graag te gast was. Mijn goede vriend Ganana werkt sinds een aantal jaren voor de Anglicaanse kerk als contactpersoon voor alle doven in de hele regio waarvoor projecten worden opgezet. Zo steunt de Anglicaanse kerk ook het doveninstituut in Kisasa, Dodoma. Daarnaast sponsoren zij nog veel meer projecten waarbij hulp wenselijk is: zo is er ook een blindenschool en worden bijvoorbeeld ook weduwen en wezen gesteund door de Anglicaanse kerk.
De pastor met wie Ganana en ik een zeer goed gesprek hadden afgelopen zomer, werkt met een fantastisch team in de hele regio om allen die hulp nodig zijn, te helpen. Velen van hen heb ik ontmoet. Via Ganana heb ik opnieuw besproken wat de mogelijkheden zijn en definitief besloten om alle (financiële) hulp aan de kinderen in Tanzania via hen te laten verlopen. Zij komen niet alleen bij het doveninstituut waar Stichting Kansen: Hart voor Tanzania financieel middels jullie sponsoring aan bij heeft kunnen dragen, maar komen ook bij de kinderen in Kigwe, waar mijn liefde voor deze kinderen begonnen is en waar wij ook afgelopen zomer twee keer op een zondag in de kerken te gast waren.
Ook in Kigwe is de situatie schrijnend.. Wanneer ik mensen meeneem naar Afrika, geef ik aan dat in Kigwe Afrika is zoals je het soms ziet op TV, zoals je het je voorstelt.. en helaas lijkt daar in de loop der jaren sinds ik er voor het eerst was, niet veel verandering in gekomen.
Wanneer ik aan Kigwe denk, denk ik ook aan hoe warm het daar is.. En dan was het daar nog wel winter, toen wij er in augustus waren... In die warmte waarbij wij al beginnen te klagen wanneer we een uur in de schaduw zitten in een kerk waar geen dak op is gebouwd vanwege geldgebrek, komt twee keer per zondag een grote groep bij elkaar die vol hoop en moed luisteren naar en zingen van de woorden die hen zoveel steun en Kracht geven. Een meisje staat op en zegt dat zij studeerde maar terug kwam naar Kigwe omdat zij mee wil bouwen aan de toekomst van dit dorp. Zij getuigt van haar liefde voor Jezus, midden in die hitte, midden in deze half-afgebouwde kerk..
In een kerk dichterbij de het doveninternaat in Kigwe, komen elke zondag veel dove kinderen bij elkaar. Samen met een aantal horende dorpsgenoten en de dove jongeren kijken naar een gebarentaalkoor en “luisteren” naar de vertolkte woorden uit het Evangelie. Wij voelen dat wij hier zo ontzettend welkom zijn. Zij waren eigenlijk teleurgesteld geweest wanneer wij de tweede zondag niet weer bij hen te gast zouden zijn. Net als de overige kerkgangers zitten wij op boomstammen en keken vol bewondering naar de hoop die deze mensen putten uit deze samenkomsten.
Na de dienst staan de kerkgangers in een grote kring buiten de kerk ons op te wachten en geven wij elkaar allemaal een hand, daarna wordt er gedanst en maken een aantal oudere vrouwen van het dorp een typische Afrikaanse geluid. Wij worden bij de hand gepakt en er wordt volop gedanst. Wat een blijdschap!
Zo blij zijn deze mensen met bezoek, met mensen die naar hen omkijken. Waar klagen wij dan toch in hemelsnaam over. Over zulke kleine dingen.. In Hemelsnaam………….
Dankbaar voor wat wij samen mochten beleven, maar ook zeker blij dat wij hier niet hoeven te overnachten, gingen wij weer terug naar onze luxere verblijven. Luxe is het, zeker in verhouding met waar deze kinderen wonen, naar school gaan en samen komen in de kerk. En eenmaal thuis in Nederland beloven wij onszelf dat we die dankbaarheid willen vasthouden en minder materialistisch willen zijn, maar ik zal niet de eerste en helaas ook niet de laatste zijn die ook weer snel gewend is aan mijn eigen luxe hier in Nederland.
Via de Anglicaanse kerk heeft Stichting Kansen: Hart voor Tanzania afgelopen maanden geld gedoneerd om in Kigwe bij de ene kerk het dak af te maken, zodat in de kerk de kerkgangers beschut zullen zijn tegen de felle zon en tegen regen in het regenseizoen en altijd bij elkaar kunnen komen: weer of geen weer.
De dovenkerk in Kigwe heeft geld gekregen om meubels aan te schaffen (evt zelf te maken) en de kerk wat op te fleuren. Op dit moment wordt het werk uitgevoerd door de Anglicaanse kerk!
Familie (Ans en Jan) Klumperman gaf net als vele anderen gehoor aan mijn oproep in oa TCTubantia om barbiepoppen en speelgoedautootjes in te zamelen. Zij zamelden Barbie's in en voorzagen deze van mooie, zelfgemaakte kleding, waarna zij ze stuk voor stuk verpakten in cadeaupapier. Wat een geweldige verrassing voor de kinderen!
De Telegraaf zag het artikel in TCTubantia en plaatste deze oproep ook. Overweldigend: hoeveel reacties hierop kwamen. Bij Toyota Konijnenbelt en bij mijn ouders in de schuur was het één speelgoedparadijs. Met mijn lieve vader heb ik alles uitgezocht zodra ik weer wat op de been was begin dit jaar en hebben wij, zoals hiervoor genoemd, (bijna) alles verzonden naar Tanzania: 40 kg speelgoed!
Het speelgoed is goed aangekomen en moet nog uitgedeeld worden. Dit heeft wat vertraging opgelopen aangezien het speelgoed aan verschillende kinderen en scholen wordt geschonken, nu ook via de Anglicaanse kerk. Hiervan hoop ik binnenkort foto’s te kunnen laten zien. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn vrienden Ganana en Kennedy dit goed zullen oppakken zoals met hen vooraf besproken.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik nog goederen kan gebruiken: maar hoe aardig ook bedoeld, ik heb twee grote dozen vol verzonden en we hebben met de laatste groep veel spullen meegenomen. Het is goed zo, qua speelgoed. Voor nu kan er geld gebruikt worden om weer verder te gaan met bouwen voor de kansarme kinderen in regio Dodoma.
Zelf ga ik overigens deze zomer niet weer die kant op. Dit mede gezien mijn ziektebeeld. Ik zoek mijn vakantie dit jaar dichterbij huis. :-)
Ik dank een ieder die Stichting Kansen: Hart voor Tanzania afgelopen jaar gesteund heeft: met het inzamelen van geld, goederen, de deelnemers aan de werkvakantie, het bouwen van de speeltuin en overige zaken die wij daar hebben gefinancierd middels sponsoring.
En nee, ik ben nog niet van plan ermee te stoppen.. Waarom zou ik? Met elke Euro 15,- is er daar weer iets mogelijk voor een kind dat niets heeft, bijvoorbeeld een goed paar schoenen of nieuwe kleren... Zo gewoon voor ons en zo totaal ongewoon voor hen...
Onlangs heb ik op de rommelmarkt van Wijkvereniging Noetsele nog voor een leuk bedrag verkocht en mocht ik van een paar mensen een gift ontvangen. Hartelijk dank hiervoor!
Ik wil heel graag verder gaan met het steunen van zoveel mogelijk kinderen die het zoveel slechter hebben dan wij hier. En nee, ik ben geen Moeder Theresa en nee, daar kun je niet elke dag bij stil staan, dat hoeft ook niet, maar waarom niet, wanneer het wel in je vermogen ligt om het te doen?
Als u, als jij, als jullie stichting of kerk er toch nog een keertje bij stil wil staan en mij in mijn werk via Hart voor Tanzania daar wil steunen, zodat ik daarmee anderen per plekke weer kan steunen en zij de projecten voort kunnen zetten… Dat zou geweldig zijn!
Dank voor uw en jouw steun en interesse!
Een hartelijke groet,
Dinja Konijnenbelt
Voor meer informatie:
www.stichtinghartvoortanzania.nl / www.stichtingkansen.nl
e-mail: dinjakonijnenbelt@versatel.nl
Rekeningnummer NL79 RABO 0153 7100 71 t.n.v. Stichting Kansen, ovv "Tanzania".
Like ons op Facebook: https://www.facebook.com/hartvoortanzania
Sinds mijn laatste blog op 16 augustus jl. is er veel gebeurd, vandaar nu eindelijk weer een update.
Na thuiskomst uit Tanzania in augustus jl. voelde ik mij niet echt fit. Ik belandde eind november jl. voor ruim een week in het ziekenhuis. Ze wisten op de 6e dag pas wat ik had, nml Ziekte van Sweet, dit na allerlei onderzoeken t.a.v. tropenziekten omdat ze daar bang voor waren n.a.v. mijn bezoek aan Tanzania. De ontstekings-/infectiewaarde in mijn bloed was behoorlijk hoog en ik voelde mij eigenlijk ook al wel maanden niet bepaald lekker, maar ach, ik dacht een griepje...
Al met al kon ik tot mijn schrik ineens niet meer lopen en zat ik onder de rode plekken. Na een ruim 4 maand een flinke dosering prednison (met helaas de nodige bijwerkingen, maar ok.. Anders word je niet beter) gaat het nu uiteindelijk iets beter. Maar op z'n Twents gezegd: "t Mag gin pochen liedn". Kortom: op dit moment ben ik helaas nog niet weer helemaal de oude. Maar het gaat wel stapje voor stapje vooruit, dus zo bekijk ik het positief. Al duurt het mij te lang en heb ik er niet zoveel geduld voor. Maar ik zal wel moeten. Dus we proberen positief te blijven en ondertussen werk ik weer bijna helemaal volledig, sport ik weer een aantal keren per week en heb ik alweer vakantieplannen ;-)
Ondertussen moest ik december en januari - noodgedwongen - behoorlijk stilzitten en uitrusten. Het goede nieuws is dat ik mij niet verveelde vanaf thuis, maar dit puur en alleen met dank aan mijn laptop en internet. Lang leve internet: gelukkig kon ik vanaf thuis mijn werk voor Aventus grotendeels voortzetten en zo heb ik ook nog wat vanaf thuis voor het project in Tanzania kunnen doen.
Tijdens mijn laatste bezoek aan Tanzania, heb ik opnieuw de Anglicaanse kerk in Dodoma bezocht. Het was altijd al mijn wens om samen te kunnen werken met deze lokale kerk, waar ik al vanaf mijn eerste bezoek aan Dodoma graag te gast was. Mijn goede vriend Ganana werkt sinds een aantal jaren voor de Anglicaanse kerk als contactpersoon voor alle doven in de hele regio waarvoor projecten worden opgezet. Zo steunt de Anglicaanse kerk ook het doveninstituut in Kisasa, Dodoma. Daarnaast sponsoren zij nog veel meer projecten waarbij hulp wenselijk is: zo is er ook een blindenschool en worden bijvoorbeeld ook weduwen en wezen gesteund door de Anglicaanse kerk.
De pastor met wie Ganana en ik een zeer goed gesprek hadden afgelopen zomer, werkt met een fantastisch team in de hele regio om allen die hulp nodig zijn, te helpen. Velen van hen heb ik ontmoet. Via Ganana heb ik opnieuw besproken wat de mogelijkheden zijn en definitief besloten om alle (financiële) hulp aan de kinderen in Tanzania via hen te laten verlopen. Zij komen niet alleen bij het doveninstituut waar Stichting Kansen: Hart voor Tanzania financieel middels jullie sponsoring aan bij heeft kunnen dragen, maar komen ook bij de kinderen in Kigwe, waar mijn liefde voor deze kinderen begonnen is en waar wij ook afgelopen zomer twee keer op een zondag in de kerken te gast waren.
Ook in Kigwe is de situatie schrijnend.. Wanneer ik mensen meeneem naar Afrika, geef ik aan dat in Kigwe Afrika is zoals je het soms ziet op TV, zoals je het je voorstelt.. en helaas lijkt daar in de loop der jaren sinds ik er voor het eerst was, niet veel verandering in gekomen.
Wanneer ik aan Kigwe denk, denk ik ook aan hoe warm het daar is.. En dan was het daar nog wel winter, toen wij er in augustus waren... In die warmte waarbij wij al beginnen te klagen wanneer we een uur in de schaduw zitten in een kerk waar geen dak op is gebouwd vanwege geldgebrek, komt twee keer per zondag een grote groep bij elkaar die vol hoop en moed luisteren naar en zingen van de woorden die hen zoveel steun en Kracht geven. Een meisje staat op en zegt dat zij studeerde maar terug kwam naar Kigwe omdat zij mee wil bouwen aan de toekomst van dit dorp. Zij getuigt van haar liefde voor Jezus, midden in die hitte, midden in deze half-afgebouwde kerk..
In een kerk dichterbij de het doveninternaat in Kigwe, komen elke zondag veel dove kinderen bij elkaar. Samen met een aantal horende dorpsgenoten en de dove jongeren kijken naar een gebarentaalkoor en “luisteren” naar de vertolkte woorden uit het Evangelie. Wij voelen dat wij hier zo ontzettend welkom zijn. Zij waren eigenlijk teleurgesteld geweest wanneer wij de tweede zondag niet weer bij hen te gast zouden zijn. Net als de overige kerkgangers zitten wij op boomstammen en keken vol bewondering naar de hoop die deze mensen putten uit deze samenkomsten.
Na de dienst staan de kerkgangers in een grote kring buiten de kerk ons op te wachten en geven wij elkaar allemaal een hand, daarna wordt er gedanst en maken een aantal oudere vrouwen van het dorp een typische Afrikaanse geluid. Wij worden bij de hand gepakt en er wordt volop gedanst. Wat een blijdschap!
Zo blij zijn deze mensen met bezoek, met mensen die naar hen omkijken. Waar klagen wij dan toch in hemelsnaam over. Over zulke kleine dingen.. In Hemelsnaam………….
Dankbaar voor wat wij samen mochten beleven, maar ook zeker blij dat wij hier niet hoeven te overnachten, gingen wij weer terug naar onze luxere verblijven. Luxe is het, zeker in verhouding met waar deze kinderen wonen, naar school gaan en samen komen in de kerk. En eenmaal thuis in Nederland beloven wij onszelf dat we die dankbaarheid willen vasthouden en minder materialistisch willen zijn, maar ik zal niet de eerste en helaas ook niet de laatste zijn die ook weer snel gewend is aan mijn eigen luxe hier in Nederland.
Via de Anglicaanse kerk heeft Stichting Kansen: Hart voor Tanzania afgelopen maanden geld gedoneerd om in Kigwe bij de ene kerk het dak af te maken, zodat in de kerk de kerkgangers beschut zullen zijn tegen de felle zon en tegen regen in het regenseizoen en altijd bij elkaar kunnen komen: weer of geen weer.
De dovenkerk in Kigwe heeft geld gekregen om meubels aan te schaffen (evt zelf te maken) en de kerk wat op te fleuren. Op dit moment wordt het werk uitgevoerd door de Anglicaanse kerk!
Familie (Ans en Jan) Klumperman gaf net als vele anderen gehoor aan mijn oproep in oa TCTubantia om barbiepoppen en speelgoedautootjes in te zamelen. Zij zamelden Barbie's in en voorzagen deze van mooie, zelfgemaakte kleding, waarna zij ze stuk voor stuk verpakten in cadeaupapier. Wat een geweldige verrassing voor de kinderen!
De Telegraaf zag het artikel in TCTubantia en plaatste deze oproep ook. Overweldigend: hoeveel reacties hierop kwamen. Bij Toyota Konijnenbelt en bij mijn ouders in de schuur was het één speelgoedparadijs. Met mijn lieve vader heb ik alles uitgezocht zodra ik weer wat op de been was begin dit jaar en hebben wij, zoals hiervoor genoemd, (bijna) alles verzonden naar Tanzania: 40 kg speelgoed!
Het speelgoed is goed aangekomen en moet nog uitgedeeld worden. Dit heeft wat vertraging opgelopen aangezien het speelgoed aan verschillende kinderen en scholen wordt geschonken, nu ook via de Anglicaanse kerk. Hiervan hoop ik binnenkort foto’s te kunnen laten zien. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn vrienden Ganana en Kennedy dit goed zullen oppakken zoals met hen vooraf besproken.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik nog goederen kan gebruiken: maar hoe aardig ook bedoeld, ik heb twee grote dozen vol verzonden en we hebben met de laatste groep veel spullen meegenomen. Het is goed zo, qua speelgoed. Voor nu kan er geld gebruikt worden om weer verder te gaan met bouwen voor de kansarme kinderen in regio Dodoma.
Zelf ga ik overigens deze zomer niet weer die kant op. Dit mede gezien mijn ziektebeeld. Ik zoek mijn vakantie dit jaar dichterbij huis. :-)
Ik dank een ieder die Stichting Kansen: Hart voor Tanzania afgelopen jaar gesteund heeft: met het inzamelen van geld, goederen, de deelnemers aan de werkvakantie, het bouwen van de speeltuin en overige zaken die wij daar hebben gefinancierd middels sponsoring.
En nee, ik ben nog niet van plan ermee te stoppen.. Waarom zou ik? Met elke Euro 15,- is er daar weer iets mogelijk voor een kind dat niets heeft, bijvoorbeeld een goed paar schoenen of nieuwe kleren... Zo gewoon voor ons en zo totaal ongewoon voor hen...
Onlangs heb ik op de rommelmarkt van Wijkvereniging Noetsele nog voor een leuk bedrag verkocht en mocht ik van een paar mensen een gift ontvangen. Hartelijk dank hiervoor!
Ik wil heel graag verder gaan met het steunen van zoveel mogelijk kinderen die het zoveel slechter hebben dan wij hier. En nee, ik ben geen Moeder Theresa en nee, daar kun je niet elke dag bij stil staan, dat hoeft ook niet, maar waarom niet, wanneer het wel in je vermogen ligt om het te doen?
Als u, als jij, als jullie stichting of kerk er toch nog een keertje bij stil wil staan en mij in mijn werk via Hart voor Tanzania daar wil steunen, zodat ik daarmee anderen per plekke weer kan steunen en zij de projecten voort kunnen zetten… Dat zou geweldig zijn!
Dank voor uw en jouw steun en interesse!
Een hartelijke groet,
Dinja Konijnenbelt
Voor meer informatie:
www.stichtinghartvoortanzania.nl / www.stichtingkansen.nl
e-mail: dinjakonijnenbelt@versatel.nl
Rekeningnummer NL79 RABO 0153 7100 71 t.n.v. Stichting Kansen, ovv "Tanzania".
Like ons op Facebook: https://www.facebook.com/hartvoortanzania
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
